Laat thuis - kortverhaal

Alex komt thuis van zijn werk en parkeert de auto snel in de garage. Hij is weeral te laat. Via de binnendeur stapt hij de keuken binnen, gewapend met een nieuwe reeks excuses. Er brandt geen licht. Hij ruikt niks. Normaal geurt de keuken altijd heerlijk als hij 's avonds binnen wandelt. Zijn vrouw is een voortreffelijke kok. Hij knipt het licht aan en kijkt rond. Aan de grijze klink van de koelkast hangt een wasknijper met een briefje aan. Vreemd. Hij steekt de wasknijper in zijn zak en vouwt het briefje open.

Ik hou het hier niet meer uit. Het is me allemaal te veel. Ik heb het geprobeerd. Ze versmachten me.

Liefs

Yasmine Alex leest de inhoud nog eens. Hij gelooft niet wat er staat. Het ging toch zo goed tussen hen? Vorige week nog samen op reis, de voorbereiding voor het familiefeest, de kinderwens. Het blaadje dwarrelt naar de vloer en Alex zakt ineen op de grond. Hij begrijpt niet wat hem overkomt. Hij werkt wel veel, te veel, maar dat vormde vroeger toch geen probleem? Als de baby er was, zou hij het kalmer aan doen. Dat heeft hij toch beloofd? Vertwijfeld graait hij in zijn jaszak en haalt er zijn dure gsm, een HTC, uit. De drie ontvangen berichten en twee gemiste oproepen, negeert hij. Zijn pokervrienden. Voor één keer geen sigaren en lauw bier. Hij draait het nummer van Yasmine. De telefoon gaat over. Eén keer, twee keer en tenslotte vijf keer. Voice mail. Hij probeert opnieuw. En opnieuw. Ze neemt niet op. Bij de vierde poging, slaat de voice mail direct aan. “Hoi, met Yasmine. Ik ben er even niet. Als u ...” Ze heeft haar telefoon uitgezet. Of zou haar batterij plat zijn?

Alex wrijft door zijn haren. Wanhopig op zoek naar antwoorden. Misschien is het gewoon een flauwe grap, een wake-up call of zoiets. Alex staat op en doorzoekt het huis. Eerst de living, dan de salon en vervolgens de bureau. Niemand te zien. Hij rent de trap op en stormt hun slaapkamer binnen. Het bed is niet opgemaakt. De kleerkast staat open. Het grootste deel van haar kleren zijn weg. Alex ploft neer op hun bed. Zijn gedachten racen door zijn hoofd. Hij moet dit recht trekken. Hij moet haar vinden. Waar zou ze zijn?

Haar moeder. Ze is zeker naar ginder. Zal zijn schoonmoeder hem binnen laten? Hij heeft die feeks nooit kunnen uitstaan. En dat is wederzijds. Gezellige babbelen zat er nooit in, steken onder water, dat wel, maar nu zal hij voor haar door het stof gaan als het moet. Kruipen, smeken, slijmen. Alex spurt naar beneden, grist zijn sleutels van tafel en start zijn Audi. Met een rotvaart schuurt hij door de verlaten straten. Bij zijn schoonmoeder parkeert hij zijn auto op de stoep. Hij raakt enkele vuilnisbakken,maar trekt zich daar niets van aan, gooit het portier open en rent naar de voordeur. De motor draait nog. Ook hier brandt geen licht. Alex bonkt op de voordeur, duwt op de deurbel en roept de hele buurt bijeen.

“Ben je helemaal gek geworden?!”, roept zijn schoonmoeder vanuit een venster naar beneden. “Ik wil Yasmine zien! Nu! Laat me binnen!”

“Waar heb je het over? Yasmine? Weet je niet waar ze is? Wat is er gebeurd? Wat heb je met mijn dochter gedaan? Ik heb altijd geweten ...”

De rest hoort Alex niet meer. Hij neemt zijn auto en scheurt opnieuw weg. Het deksel van een vuilnisbak draait eenzaam een rondje op de stoep. Waar zou ze naar toe zijn? Haar moeder weet van niets. Of beweert dat toch. Alex probeert nog eens haar gsm. Nog altijd voice mail. Verdomme. Alex rijdt een tijdje doelloos door de straten. Stiekem hoopt hij om Yasmine te zien wandelen. Ijdele hoop. Enkel zwervers en straatmadeliefjes vertonen zich zo laat nog buiten. En die doen natuurlijk teken naar hem omdat hij zo gericht de straten aan het scannen is. Hij besluit dan maar om de hotels af te lopen. Dat hotelletje waar ze in het begin van hun relatie een paar nachten hebben doorgebracht, lijkt hem een goed vertrekpunt. Dat was nog voor zijn familie op de hoogte was van hun verhouding. In het begin wou hij dat zo lang mogelijk stil houden. Zijn familie is nogal conservatief. Om het zacht uit te drukken. De eerste keer dat hij Yasmine meebracht naar huis was een ramp. Zijn moeder vond haar een ordinaire boerenmeid, niet goed genoeg voor Alex. En dat liet ze elke keer zien. Met aanmerkingen over haar houding, haar voorkomen, zelfs de manier waarop ze at. Nog een geluk dat Yasmine het allemaal kon en kan verdragen. De hatelijke opmerkingen zijn wel verminderd, maar toch. Vorige week nog ... Een claxonnerende auto brengt hem terug naar het nu. Te veel van zijn baan afgeweken. Alex slaat met zijn rechterhand een paar keer tegen zijn kaak. “Komaan, wakker worden.” Waar was dat hotel nu ook alweer? Zijn gsm rinkelt. Yasmine? Hij haalt hem vlug uit zijn jaszak. Op het scherm staat een nummer van zijn werk. Alex negeert de oproep en stopt de telefoon terug in zijn zak waar hij de wasknijper voelt zitten. Hij haalt hem uit en hangt hem aan zijn achteruitkijkspiegel. Waarom weet hij niet precies. Maar alle hulp is welkom. Het hotel bestaat nog en er brand licht beneden. Dat is alvast goed nieuws. Alex parkeert zijn auto netjes tussen twee andere wagens en rent de trappen naar het hotel op. De voordeur is open en hij kijkt even rond in de lobby. Niemand te zien. Het interieur ziet er grauwer uit dan Alex herinnert. Bruine leren zetels met hier en daar een scheur in, een staande lamp van de jaren zeventig. De lampenkap staat er scheef op. De receptionist is er niet. Alex duwt drie keer op het belletje. Na een paar minuten verschijnt een middelbare man. De haren niet gekamd, vetvlekken op zijn smoezelige witte hemd en zijn zwarte broek staat zelfs nog open. Een frisse verschijning dus. Alex gluurt de kamer achter hem in en ziet daar een vrouw zitten. Een hoertje waarschijnlijk. “Een kamer, veronderstel ik? Voor hoelang? Enkele uren, een nacht?” “Een kamer heb ik niet nodig. Ik ben op zoek naar inlichtingen.” Hij schuift zijn gsm over de toonbank. “Heb je deze vrouw hier gezien?” De man fronst zijn zwarte wenkbrauwen, zet zijn bril op en bestudeert de foto. “Misschien ken ik haar wel. Maar wat zit erin voor mij?”

De eeuwige vraag. Alex had die wel verwacht, maar heeft er niet aan gedacht om te stoppen aan een bankautomaat. Hij tast in zijn zakken en diept een briefje van vijftig euro op. “Hm, voor dat bedrag kun je beter een kamer huren, denk ik.” De man grijnst zijn vergeelde tanden bloot. Inhalige klootzak,denkt Alex. Met zijn beste glimlach, haalt hij zijn bankkaart boven. “Aanvaardt u Mastercard?” “Zeker. Hoeveel mag ik aanrekenen? Nog eens vijftig?” Alex glimlacht en knikt.

“Ik geloof wel dat ik haar heb gezien. Ze heeft een kamer gehuurd voor deze nacht. Het kamernummer kost je nog eens vijftig. Mastercard?”

Het heeft hem 150 euro gekost, maar Alex stormt naar boven. Derde verdieping. Kamer 302. Zonder kloppen snakt hij de deur open. Een vrouw schrikt op. Onder haar zit een man op een stoel. Haar klant. Godverdomme, dat is Yasmine niet. Ze lijkt er niet eens op. Hij slaat de deur dicht en snelt de trap af. De receptionist is natuurlijk niet meer te zien. Als hij die te pakken krijgt. Razend start hij zijn wagen. Wat nu? Nog een paar hotels aflopen? Lijkt onbegonnen werk.

Ten einde raad rijdt hij naar Brian. Vroeger één van zijn beste vrienden en ex-lief van Yasmine. Hun vriendschap eindigde samen met de start van hun relatie. Brian heeft het nooit kunnen verkroppen dat Yasmine voor hem viel, maar hij kent Yasmine bijzonder goed, bijna zo goed als Alex. Hopelijk heeft hij een idee, een aanwijzing.

Alex belt aan bij zijn vriend. Vanuit de woonkamer reiken lichtstralen tot op de stoep. Dat treft.

Brian doet open. Zijn zwarte kamerjas hangt een beetje open en er staat een logo van een hotel op, het Hilton. “Alex? Wat doe jij hier? Op dit uur?” Alex stapt langs hem heen de woonkamer in. “Het is Yasmine. Ze is bij me weg. Ik vind haar niet. Ik dacht ... ik hoopte … jij kent haar goed. Misschien heb jij wel een idee. Het klinkt stom, ik weet het. Maar ik weet me geen raad. Ik ...” Yasmine wandelt de woonkamer binnen. Ze heeft ook een zwarte kamerjas aan. Haar haren zijn verward. Alex slaat een zucht van verlichting. Hij heeft haar gevonden. Eindelijk. Alles komt weer goed. Dat moet. Dan ziet hij Yasmine naast Brian staan en slaat zijn hart een slag over. Hij kijkt van Yasmine naar Brian en van Brian naar Yasmine. Ze hebben een verleden samen. Zou? Hij fronst, trekt zijn ogen samen en grijnst zijn tanden bloot.

“Ik kom thuis van mijn werk en vindt een briefje op de frigo. Vier zinnetjes, zonder verdere uitleg. Ik maak mij doodongerust. Zoek de hele stad af. En jij duikt met de eerste de beste man het bed in!” Brian doet een stap naar voor, maar Yasmine houdt hem tegen. “Je snapt het echt niet, hé?” “Ik snap wat niet?”

“Waarom ik bij je ben weggegaan.” “Is dit dan wat het is? Je gaat dus weg van mij?”

“Ja.” “Maar waarom dan? We hebben het toch goed samen. De baby.” Yasmine zwijgt. “Is het mijn werk? Ik zal minder werken. Ik beloof het.” Yasmine zegt nog altijd niets. “Veranderen van werk?” Yasmine perst haar volle lippen op elkaar. Haar ogen vernauwen zich een beetje. “Hoe kun je toch zo blind zijn? Het gaat niet om je werk. Ik heb mij daar al lang mee verzoend. Ik wil geen kind ...” “Geen kind?! Maar dat is het enige waar je al maanden over ...” Yasmine schudt driftig met haar hoofd. “Ik wil geen kind opvoeden in jouw familie. Dat is wat ik bedoel. Het is een slangennest. Een bende achterbakse gluiperds. Altijd klaar om een mes in je rug te steken.”

“Het is wel mijn familie waar je over praat. Mijn vlees en bloed.”

“Je zult moeten kiezen. Ik of je familie. Beide kan niet. Niet meer.” “Kiezen? Hoe kan ik nu kiezen? Dat is geen keuze. Dat mag je niet van mij verlangen. Dat kun je niet.” “Ik heb mijn keuze al gemaakt. Nu is het aan jou.” Zijn familie opgeven? Zijn geboorterecht. Hoe? Verslagen staart Alex naar het puntje van zijn schoenen.

“Kom met me mee naar huis. Dan kunnen we er rustig over praten. Met zijn tweetjes.” “Nee, dat doe ik niet. Ik laat me niet opnieuw in slaap wiegen. Je kiest. Hier en nu!” Alex zucht. Kiezen is verliezen. Wat een klucht. Zijn familie of zijn eeuwige liefde. Erfenis geen erfenis. Alex kijkt Yasmine aan. En dan beseft hij het. Hoe kon hij zo stom zijn?

“Ik kies voor jou. Dat heb ik altijd al gedaan. Diep vanbinnen heb ik lang geleden al mijn keuze gemaakt” Een traan rolt over haar wang en haar ogen lichten op. Dit is precies wat ze wou horen. Ze vliegt Alex in de armen en kust hem over zijn hele gezicht. Brian trekt een zuur gezicht, maar dat kan Alex geen verdomde moer schelen. “Morgen bel ik naar mijn moeder en zeg haar dat we het familiefeest overslaan dit jaar. En volgend jaar en het jaar daarop ...” Yasmine kijkt om, ziet Brian staan en laat Alex even los. Ze wandelt op hem af en fluistert iets in zijn oor. “Wat heb je ...?” Yasmine legt haar wijsvinger op de lippen van Alex. “Later. Later vertel ik je alles. Maak je niet ongerust. Er is niets gebeurd.”

Niets? Hij hoopt het. maar doet het er eigenlijk nog toe? Dat is het verleden en hij heeft zijn toekomst voor zich.

Yasmine rijdt met Alex terug naar huis. Terwijl hij in de achteruitkijkspiegel kijkt, ziet hij de wasknijper hangen.